الجزایر؛ چرا اعتراضات سیاسی گسترده نیست؟

لحسن بوربیع ، سرمقاله روزنامه الخبر:

کسانی که اخبار تجمعات و راهپیمایی های خواستار تغییر در الجزایر را دنبال می کنند ، می پرسند چرا "مخالفان حرفه ای" و جوانان "فیس بوک" هنوز نتوانسته اند حتی به اندازه تجمعات صنفی برگزار شده در روزهای اخیر مثل کارکنان شهرداری ، اورژانس و آتش نشانی و معلمان و حتی ساکنان مناطق کوچک شهری در ولایت های مختلف و نیز پایتخت، معترض به خیابان بیاورند؟ چنین سوالی را حتی برگزار کنندگان و حامیان و موافقان با آنان نیز از خود می پرسند.

برخلاف سایر کشورهای عربی که قیام هایشان را از ابتدای سال 2011 آغاز کرده اند ، هیچ کس منکر نیست که الجزایری ها حداقل 20 سال است در حالت "قیام مداوم" بسر می برند. آمارهای موجود برگزاری بیش از 10 هزار تجمع و راهپیمایی تنها در سال گذشته را نشان می دهد. یعنی الجزایری ها ترسی از اعتراض و راهپیمایی ندارند. پس ماجرا چیست؟ باید گفت این پدیده را هم باید به لیست پدیده های "کشور معجزه ها" افزود، لیستی که جهان را حیرت زده کرده است. جهانی که بعنوان مثال می پرسد: چرا جوانان نورسیده الجزایری ماجراجویانه اقدام به مهاجرت به اروپا به کمک  "قایق های کائوچویی مرگ" می کنند درحالی که کشورشان کارگر از چین ، پرتغال ، کولومبیا ، اسپانیا ، مصر و سایر کشورها وارد و برایشان اشتغال ایجاد می کند و حقوق ارزی هم به آنها می دهد؟

 اگر حوادث جاری الجزایر را با یمن و لیبی امروز مقایسه کنیم که چگونه الگویی جدید از انجام تغییرات در کشور را که آغازگرش برادران تونسی و پس از آنها مصری ها بودند ، به نظام تحمیل می کنند ، "با کمال شرمساری" خواهیم دید که خیابان ها و میادین این دو کشور از معترضان پر شد چون هنرمندان در صف اول معترضان بودند و از همان ابتدا مواضع خود را با صدای بلند اعلام کردند ، در خیابان ها در کنار مردم شعار دادند و گاز اشک آور خوردند و جلوی شلیک مستقیم گلوله ایستادند ، ادبا ، شعرا ، سینماگران ، اهالی تئاتر ، نقاش ها و سایر هنرمندان و نخبه های علمی که این ستون گنجایش ذکر نام آنها را ندارد ، کسانی بودند که نه تنها با مردم همنوا شدند بلکه صدای مردم را ظهور و بروز هنرمندانه دادند و به سایر شهروندان و مردم جهان معرفی کردند.

{...}

خوانندگان موسیقی در الجزایر پس از راهیابی این کشور به جام جهانی ، هزاران لوح فشرده (حاوی ترانه های ملی و حماسی) تولید کردند که در جای خود کار زیبایی بود اما  همه اینها همزمان با این است که مردم این کشور "راهپیمایی مداوم" خود را همچنان تا امروز ادامه می دهند ولی تعداد خیلی کمی از هنرمندان هستند که همراه با آنها خواستار انجام اصلاحات و تغییرات در کشور می شوند.

اصل مقاله

ترجمه و تنظیم از : رکنا 

استفاده با ذکر منبع مجاز است